Wczoraj – w sobotę obchodziłam urodziny. Trzydzieste piąte. Dużo? Nie powninnam się chwalić? Jakoś w ogóle nie mam problemu, żeby się do tego przyznawawać. Większość koleżanek równolatek w pracy kryguje się, wstydzi i zazdrości młodszym – towarzyszącym nam przedstawicielek tak zwanego pokolenia Y, które z lekką obawą patrzą na zbliżający czas „trójki z przodu”, a życie po trzydziestce wydaje się odległe i przerażające.

Zbliżająca się rocznica urodzin spowodowała taką małą refleksję, że chyba oto mija połowa mojego życia, zwłaszcza tego najbardziej aktywnego. Zakładając oczywiście optymistycznie, że żadna zaraza, wojna ani tzw. nieszczęśliwy wypadek nie skróci go w nieoczekiwanie krótszym czasie.

Nie czuję się staro. Nie mam obsesji na punkcie zapobiegania wszelkim objawom upływu czasu. Dopiero od roku używam kremu, który jest ukierunkowany na zapobieganie zmarszczkom, i to jedyne co robię w tym celu. Inna rzecz, że natura była dla mnie dość łaskawa i nie cera mi się nie marszczy (póki co) jak niektórym moim rówieśniczkom.

Ale też nie jest tak, że nie widzę żadnych zmian. Czuję, że jak nic ze sobą nie robię to stawy i mięśnie nie działają jak kiedyś, nie jestem tak elastyczna, i że aktywność fizyczna przy mojej biurowej pracy jest bardziej niż konieczna. Druga sprawa to obawa, że kolejny dodatkowy rok oddala mnie od możliwości urodzenia dziecka. Póki co nie mam, nie planuję dzieci i nie odczuwam silnej potrzeby „posiadania dzieci”, ale co jakiś czas świta mi myśl, że może jednak bym chciała dopełnić naszą rodzinę kolejnym pokoleniem.

Wszystkie urodzinowe przemyślenia prowadzą też do wniosku, że te kolejne lata, jeszcze „młode” lata chcę przeżyć jak najlepiej, jak najaktywniej. Tak by nie żałować, że ten najlepszy czas spędziłam wyłącznie na pracy.

Na fanpage’u Fb Charakterów znalazłam taki oto dekalog – przyznam, że wiele z tych punktów jest moimi celami do realizacji w tym roku, i które mam nadzieję staną się moimi nawykami.

A czy u Was upływ czasu powoduje jakieś większe emocje?